Image
प्रज्ञेचा शोध की पदव्यांचा बाजार? – एका नव्या शैक्षणिक क्रांतीची गरज प्रत्येक मनुष्य एका विशिष्ट जन्मजात ओढीसह (Natural Inclination) जन्माला येतो. बौद्धिक प्रगल्भता ही केवळ प्रयत्नसाध्य नसून ती उपजत असते. जर केवळ प्रयत्नांनी कोणीही काहीही बनू शकला असता, तर आज गल्लीतले सर्व विद्यार्थी ‘अल्बर्ट आईन्स्टाईन’ झाले असते. पण वास्तव वेगळे आहे. "आजची शिक्षण पद्धती माणसाची नैसर्गिक प्रज्ञा ओळखण्याऐवजी तिला एका ठराविक साच्यात कोंबण्याचा प्रयत्न करत आहे." १. आजच्या शिक्षण पद्धतीची शोकांतिका शाळा आणि महाविद्यालये केवळ ‘माहितीचे साठे’ तयार करत आहेत. सृजनशीलतेचा विकास करण्याऐवजी मेंदूवर नाहक ताण दिला जात आहे. आजचे शिक्षण ‘सेवा’ देणारे तज्ज्ञ घडवण्याऐवजी, ‘पैसा’ कमावणारे रोबोट तयार करत आहे. पदवी मिळवण्यामागे सेवा हा भाव नसून पैसाच प्रेरणा ठरत आहे. २. कौशल्यपूर्ण आणि थेट शिक्षण: काळाची गरज आपल्याला अशा शिक्षण व्यवस्थेची गरज आहे जिथे शिक्षण केवळ पुस्तकी न राहता प्रत्यक्ष अनुभवाधार...

उद्योगपती व शेतकरी–श्रमिक : अन्यायकारक तुलना

उद्योगपती व शेतकरी–श्रमिक : अन्यायकारक तुलना

उद्योगपतींच्या उत्पादनाला अनेकदा हमीभाव/सरकारी संरक्षण, कर्जसुलभता व करसवलती मिळतात. त्यामुळे ते अधिक श्रीमंत होतात आणि श्रीमंतीसोबत प्रतिष्ठा व “कर्तृत्ववान” असा दर्जा मिळतो. नक्कीच ते कर्तृत्ववान आहेत—यात दुमत नाही. पण त्या कर्तृत्वामागची खरी ताकद कोणाची? ती म्हणजे श्रमिकांचा घामशेतकऱ्यांची मेहनत.

  • भांडवल विरुद्ध श्रम: उद्योगपती प्रामुख्याने भांडवल गुंतवतात व नफा घेतात; तर श्रमिक कारखान्यात, बांधकामावर, कार्यशाळेत प्रत्यक्ष उत्पादन करतात.
  • प्रतिष्ठा कोणाला? घाम गाळूनही श्रमिकांना त्यांच्या कामाचा योग्य दाम मिळत नाही; म्हणून ते गरीबच राहतात आणि समाजात प्रतिष्ठा मिळत नाही.
  • देशाची खरी ताकद: देश भांडवलदारांच्या पैशापेक्षा अधिक श्रमिकांच्या घामावरशेतकऱ्यांच्या धान्यावर चालतो—ही वस्तुस्थिती आहे.

शेतकऱ्यांची स्थिती

शेतकरी दिवस–रात्र मेहनत करून सर्वांसाठी अन्न उगवतात; पण शेतमालाला स्थिर/हमीभाव न मिळाल्याने तेही गरीबच राहतात. गरीब असल्याने त्यांनाही अपेक्षित प्रतिष्ठा मिळत नाही आणि अनेकदा “कर्तृत्वशून्य” समजले जाते—जे अन्यायकारक आहे.

“शिक्षण कमी” हा गैरसमज

बर्‍याचदा शेतकरी–श्रमिकांविषयी “शिक्षण कमी” असा ठपका ठेवला जातो. पण शालेय शिक्षण हे शिक्षणाचे एक शाखा मात्र आहे. शेतात पीक घेण्यासाठी लागणारे ज्ञान, औद्योगिक उत्पादनासाठी लागणारे कौशल्य—हेदेखील शिक्षणच, फक्त त्याला कागदी प्रमाणपत्र नसते. ते अनुभवाचे शिक्षण आहे.

गरीबीचे मूळ कारण : सदोष अर्थ-वितरण

जर एखादा माणूस दिवस–रात्र प्रामाणिक मेहनत करूनही गरीबच राहतो, तर तो दोष त्या माणसाचा नसून व्यवस्थेचा आहे. देशातील गरीबीचे मूळ कारण म्हणजे श्रमिकांच्या शारीरिक–बौद्धिक परिश्रमांच्या उपयुक्ततेचे योग्य मूल्यमापन न करणारी सदोष अर्थ वितरण प्रणाली.

निष्कर्ष: भांडवल आवश्यक आहे; पण उत्पादनाची निर्मिती करणारा मूलस्तंभ श्रम आहे. श्रमिक व शेतकरी यांच्या घामाला योग्य दाम, सन्मान आणि सामाजिक प्रतिष्ठा मिळाली तरच खऱ्या अर्थाने समृद्ध भारत घडेल.

धोरणात्मक सुचवणूक (संक्षेप):

  • श्रमिकांसाठी जीवननिर्वाह वेतन + उत्पादकता-आधारित बोनस.
  • शेतमालासाठी कायद्याने अंमलात येणारा हमीभाव व पारदर्शक खरेदी.
  • कौशल्य–प्रमाणन (Recognition of Prior Learning) द्वारे अनुभवाधारित शिक्षणाला मान्यता.
  • नफा-वाटप/इक्विटी शेअर्सचा काही हिस्सा पात्र श्रमिकांना.

लेखक: अरुण पांगारकर
चळवळ: आदर्श अर्थ वितरण प्रणाली चळवळ तथा गरीबी हटाव चळवळ
(Movement for Ideal Economic Distribution and Poverty Eradication)

Comments

Popular posts from this blog

✍️ अखेर अवतरली गंगा; शिवपिंडीवरील रक्ताभिषेक पावन झाला लोकप्रतिनिधींच्या भगीरथ प्रयत्नांना यश

भारतातील शेती व्यवसाय: बाजारभाव जुगारासारखा का झाला? इतर देशांतही अशीच परिस्थिती आहे का?

MSP क्यों आवश्यक है?