Image
प्रज्ञेचा शोध की पदव्यांचा बाजार? – एका नव्या शैक्षणिक क्रांतीची गरज प्रत्येक मनुष्य एका विशिष्ट जन्मजात ओढीसह (Natural Inclination) जन्माला येतो. बौद्धिक प्रगल्भता ही केवळ प्रयत्नसाध्य नसून ती उपजत असते. जर केवळ प्रयत्नांनी कोणीही काहीही बनू शकला असता, तर आज गल्लीतले सर्व विद्यार्थी ‘अल्बर्ट आईन्स्टाईन’ झाले असते. पण वास्तव वेगळे आहे. "आजची शिक्षण पद्धती माणसाची नैसर्गिक प्रज्ञा ओळखण्याऐवजी तिला एका ठराविक साच्यात कोंबण्याचा प्रयत्न करत आहे." १. आजच्या शिक्षण पद्धतीची शोकांतिका शाळा आणि महाविद्यालये केवळ ‘माहितीचे साठे’ तयार करत आहेत. सृजनशीलतेचा विकास करण्याऐवजी मेंदूवर नाहक ताण दिला जात आहे. आजचे शिक्षण ‘सेवा’ देणारे तज्ज्ञ घडवण्याऐवजी, ‘पैसा’ कमावणारे रोबोट तयार करत आहे. पदवी मिळवण्यामागे सेवा हा भाव नसून पैसाच प्रेरणा ठरत आहे. २. कौशल्यपूर्ण आणि थेट शिक्षण: काळाची गरज आपल्याला अशा शिक्षण व्यवस्थेची गरज आहे जिथे शिक्षण केवळ पुस्तकी न राहता प्रत्यक्ष अनुभवाधार...

डॉक्टर व शेतकरी: समानतेचा प्रश्न

डॉक्टर व शेतकरी: समानतेचा प्रश्न

डॉक्टर व शेतकरी: समानतेचा प्रश्न

प्रस्तावना

समाजात डॉक्टर आणि शेतकरी हे दोन वेगवेगळे व्यावसायिक गट मानले जातात. डॉक्टरला सन्मान, प्रतिष्ठा आणि उच्च दर्जा मिळतो; तर शेतकऱ्याला कष्टकरी म्हणून ओळखले जाते पण त्याचे योगदान बहुधा दुर्लक्षित राहते. प्रत्यक्षात पाहिले तर हे दोन्ही व्यवसाय समाजाच्या अस्तित्वासाठी समान प्रमाणात आवश्यक आहेत.

शिक्षणाचा मुद्दा

डॉक्टर होण्यासाठी दीर्घकाळ संस्थात्मक शिक्षण घ्यावे लागते. वैद्यकीय ज्ञान, क्लिनिकल प्रॅक्टिस आणि संशोधन यांचा मोठा प्रवास डॉक्टर करतो. डॉक्टरी शिक्षण हे शेती शिक्षणाप्रमाणे पिढीजात नसल्यामुळे सहजासहजी उपलब्ध होत नाही. परिणामी ते शिक्षण घेणे अवघड आहे.

शेतकऱ्याचे शिक्षण मात्र पिढीजात अनुभवातून घडते. कृषी प्रधान संस्कृतीमुळे शेती शिक्षण सुलभतेने प्राप्त करून घेता येते. प्रत्येक पिढी आपले ज्ञान, प्रयोग, चुका व सुधारणा पुढच्या पिढीला देत राहते. शेतकऱ्याचे हे अखंड चालणारे ‘अनुभवाधारित शिक्षण’ औपचारिक स्वरूपाचे नसले तरी त्याचे महत्त्व डॉक्टरांच्या शिक्षणाइतकेच आहे.

श्रमांची तुलना

डॉक्टर आजारी व्यक्तीला बरे करण्यासाठी आपले बौद्धिक ज्ञान, व्यावसायिक कौशल्य व वेळ देतो.

शेतकरी मात्र केवळ शारीरिक नव्हे तर बौद्धिक श्रमही करतो. पेरणीचे नियोजन, हवामानाचा अंदाज, मातीचे परीक्षण, नवीन तंत्रज्ञानाचा वापर, कीडनियंत्रण या सर्व गोष्टींत मोठी बौद्धिक ताकद वापरावी लागते. शिवाय शेतकरी रोजच्या रोज कठोर शारीरिक परिश्रम करून पिके उगवतो.

समाजातील योगदान

डॉक्टर समाजाला आरोग्य देतो. एखादा मनुष्य आजारी पडल्यास त्याला पुन्हा निरोगी बनवतो.

परंतु तो मनुष्य आजारी पडण्यासाठी आधी त्याला जगावे लागते आणि जगण्यासाठी सर्वांत मूलभूत गोष्ट म्हणजे अन्न. हे अन्न शेतकरी निर्माण करतो. त्यामुळे डॉक्टर आणि शेतकरी यांचे योगदान परस्परपूरक आहे. एकाचा अभाव दुसऱ्याचे कार्य अपूर्ण ठेवतो.

समानतेचा आग्रह

‘सर्विस पॉईंट’ पद्धतीचा विचार केला तर डॉक्टर व शेतकरी यांचे गुणांकन समान का असावे?

  • डॉक्टर आरोग्य देतो, शेतकरी अन्न देतो.
  • दोघेही समाजासाठी अनिवार्य आहेत.
  • दोघांच्या श्रमात शारीरिक, मानसिक व बौद्धिक योगदान आहे.

त्यामुळे डॉक्टर व शेतकरी यांना समान आदर, मान्यता आणि समाजातील दर्जा मिळालाच पाहिजे.

उपसंहार

डॉक्टर आणि शेतकरी हे एकमेकांशी स्पर्धक नाहीत. ते समाजासाठी परस्परपूरक आहेत. अन्नाशिवाय आरोग्य नाही आणि आरोग्याशिवाय अन्नाचा उपभोगही नाही. त्यामुळे दोन्ही व्यावसायिकांना समानतेने मान्यता दिली तरच खरी सामाजिक समता प्रस्थापित होईल.

लेखक: अरुण रामचंद्र पांगारकर
प्रणेता: श्रमिक क्रांती मिशन: गरिबांचा आवाज

Comments

Popular posts from this blog

✍️ अखेर अवतरली गंगा; शिवपिंडीवरील रक्ताभिषेक पावन झाला लोकप्रतिनिधींच्या भगीरथ प्रयत्नांना यश

भारतातील शेती व्यवसाय: बाजारभाव जुगारासारखा का झाला? इतर देशांतही अशीच परिस्थिती आहे का?

MSP क्यों आवश्यक है?